 |
W 1857 r. na stanowisko lekarza zdrojowego powołano dr. Władysława Zieleniewskiego – człowieka ambitnego i przedsiębiorczego, pod którego kierunkiem Krynica stała się czołowym uzdrowiskiem galicyjskim. Jednym z jego osiągnięć było otwarcie w 1889 r. zakładu dietetycznego w willi „Witoldówka”. Duże dotacje cesarskie przeznaczane na rozwój uzdrowiska pozwoliły na wzniesienie w 1858 r. gmachu obecnych starych łazienek (najokazalszego i najbardziej komfortowego obiektu w ówczesnych galicyjskich zakładach zdrojowych). Rozszerzył się także zakres świadczonych usług leczniczych – udostępniano stopniowo kąpiele wannowe, natryskowe, żelaziste, borowinowe, balsamiczne i gazowe, stosowano inhalacje oraz kuracje klimatyczne, pneumatyczne, a także leczenie elektrycznością. Uruchomiono łaźnie słowiańską i zakład kąpieli rzecznych. Do regionalnych metod należało leczenie żentycą (pitą zależnie od potrzeb zmieszaną z wodą zdrojową, winem, cukrem lub miodem). Od roku 1860 bardzo prężnie działała apteka w willi „Pod Krakowiakiem” należąca przez długie lata do Hugo Nitribbita. Można tam było znaleźć najbogatszy wybór wód mineralnych ze zdrojów krajowych i zagranicznych. Specjalnością jej był olejek balsamiczny (produkowany z młodych pędów iglastych) oraz tzw. kołaczyki mineralne.
Krynica powoli nabywała specyficzny, niepowtarzalny charakter i klimat w którym kwitło życie intelektualne i artystyczne. Przez cały sezon bawiła gości orkiestra zdrojowa, dla której w 1878 r. wzniesiony specjalny pawilon nazwany później muszlą koncertową. Pobyt kuracjuszom umilał także przyjeżdżający od 1868 r. teatr z Krakowa (dla nich właśnie wzniesiono w latach 1882-83 budynek teatralny). Ponadto prywatne domy gościnne urządzały herbatki towarzyskie, wieczorki autorskie i bale. Uzyskany z nich dochód przeznaczano na potrzebne uzdrowisku inwestycje. Bardzo popularną rozrywką były także wycieczki po okolicznych miejscowościach - najczęściej do ruin zamków w Muszynie i Lubowni, na szczyt Jaworzyny i pod słynny „Diabli Kamień”, a także przejażdżki do innych modnych wówczas uzdrowisk – Bardiowa, Szczawnicy, czy Żegiestowa.
Rok 1876 był dla całej Galicji czasem wielkiego przełomu – cesarz Franciszek Józef zarządził budowę liczącej 750 km Galickiej Kolei Transwersalnej z Czadcy przez Żywiec -Suchą Beskidzką – Chabówkę - Nowy Sącz – Jasło – Krosno – Sanok - Stanisławów, aż do leżącego na granicy rosyjskiej Husiatynia. Odnogi tej trasy łączyły Tarnów z Muszyną. Od tej chwili powozy dowoziły kuracjuszy jedynie 10 km – ze stacji w dawnej stolicy państwa muszyńskiego. Natomiast w roku 1878 wykonano drogę bitą do miasta, co zbliżyło uzdrowisko do świata. Krynica stała się siedzibą urzędu powiatowego, a w latach 1855-1890 była siedzibą sądu rejonowego. Odbywały się w niej systematycznie sławne targi. Ostatnią inwestycją XIX wieku było wybudowanie w roku 1900 dla całego miasta wodociągu.
Powoli rosła ranga międzynarodowa uzdrowiska - w 1881 r. na wystawie balneologicznej we Frankfurcie nad Menem zakład krynicki otrzymał srebrny medal. Eksploatowano już wtedy 18 źródeł. W kolejnych latach wybudowano lepsze łazienki, dom zdrojowy, kolej do Muszyny, a warunki sanitarne uległy ogromnej poprawie. Ówczesna Krynica miała jednak istotny problem – brakowało dostatecznej ilości wody mineralnej do kąpieli, a także samych stanowisk zabiegowych w łazienkach, co zmuszało chorych do czekania na zabiegi nawet kilka dni. Poszukiwano więc ciągle nowych źródeł, które zawierałyby lecznicze wody. Szczęśliwie dla Krynicy kierownikiem Zakładu Wodolecznictwa w 1884 r. został dr Henryk Ebers – bardzo ceniony lekarz studiujący w Krakowie, Wiedniu i Paryżu.
Pod koniec XIX w. Krynica była modnym i elitarnym miejscem pobytu i spotkań wielu sławnych Polaków. Bywali tu m. in. J. Matejko, A. Grottger, H. Sienkiewicz, J.I.Kraszewski. W późniejszych latach, okresie międzywojennym przebywali tu również: L. Solski, H. Modrzejewska, W. Reymont, J. Tuwim, K.I.Gałczyński, J. Kiepura (miał tu własną willę "Patria"). W teatrze modrzewiowym (który niestety spalił się w 1943 r.) występowali L. Solski i H. Modrzejewska.