facebook instagram

Początek nowego wieku

Krynica nadal była przedmiotem zainteresowania władz galicyjskich łożących na jej rozwój kolejne fundusze – w latach 1907-1908 założono oświetlenie elektryczne i międzymiastowe połączenie telefoniczne. 15 marca 1911 roku nastąpiło zaś długo oczekiwane uroczyste otwarcie odcinka kolei lokalnej Krynica-Muszyna. Wpłynęło to znacznie na wzrost liczby kuracjuszy, która w owym roku wyniosła 11150 osób.

W latach 1912-1914 na terenie uzdrowiska prowadzono kolejne wiercenia nadzorowane przez profesora Uniwersytetu Lwowskiego Jana Zubera. Odkryto wówczas nową szczawę o wysokich właściwościach leczniczych nazwaną na cześć odkrywcy jego nazwiskiem.

Krynica do roku 1904 była gminą wiejską. Ludnością rdzenną byli przeważnie Łemkowie, natomiast napływowi byli Polacy i częściowo Żydzi. Pomiędzy nacjami dochodziło często do sprzeczności interesów. Szczególnie miały one miejsce w relacjach Polaków z Łemkami. Obie strony rozpoczęły w końcu starania o oddzielenie uzdrowiska od wsi. Dnia 21 lipca 1911 roku ustalono granice miasta, które odtąd nosiło pełną nazwę Krynica Zdrój i Krynicy Wsi – odtąd odrębnej miejscowości. W tym samym roku zlikwidowano Komisję Zdrojową, co spowodowało przekazanie w ręce władz nowej gminy również spraw uzdrowiskowych. Przed podziałem gminę zasiedlało 606 Polaków, 1661 Łemków i 445 Żydów. Po podziale w Krynicy Zdroju znalazła się większość Polaków i Żydów, natomiast Łemkowie pozostali we wsi.

Wybuch I wojny światowej odbił się bardzo niekorzystnie na rozwoju i działalności uzdrowiska. Krynica opustoszała z gości. W samym mieście nie doszło do walk – ostrzeliwano się jedynie pod Słotwinami. Przez kurort przeszedł wywołany przez wrogie wojska pożar. Mimo, że nie poniesiono wielkich strat, uzdrowisko na jakiś czas podupadło.