 |
Po kilkunastu latach przyjechał do Krakowa, by objąć stanowisko profesora i kierownika Katedry Medycyny Wewnętrznej i Kliniki Lekarskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Tam włączył się czynnie w życie i rozwój miasta; szczególnie w latach 1866-1874, kiedy pełnił funkcję prezydenta Krakowa (za jego kadencji m. in. miasto podwoiło dochody, powstała Szkoła Sztuk Pięknych i wybudowano miejskie wodociągi). W latach1862-1866 założył i redagował Przegląd Lekarski. Do ważniejszych prac Dietla należą: „O chininie i jej działaniu”, „O rozpoznaniu i leczeniu tyfusu”, „O kołtunie”(którego nie uznawał za chorobę) i „O leczeniu gośćca stawowego”.
Stworzył nową naukę medycyny – balneologię, a także rozpropagował fizykoterapię i leczenie higieniczno-dietetyczne. Zwiedziwszy wszystkie ważniejsze uzdrowiska polskie i zagraniczne, doszedł do wniosku, że nasze nie ustępują zagranicznym i stał się ich wielkim propagatorem. Dietl pierwszy sklasyfikował polskie wody lecznicze.
Profesor przybył do Krynicy w 1856 r. ze specjalną komisją, której zadaniem była ocena perspektyw rozwojowych uzdrowiska. Eksperci pod przewodnictwem Dietla opracowali dla Krynicy plan użytkowania nowocześniejszych urządzeń uzdrowiskowych, używanych powszechnie w innych europejskich kurortach. Z inicjatywy działacza wybudowano łazienki mineralne i borowinowe, a także wodociąg miejski i krytą pijalnię.
Józef Dietl zajął się życiem osobistym długo po ukończeniu studiów - ożenił w 1846 roku, z młodszą o dziewiętnaście lat Heleną Zieterbarth pochodzącą z Wiednia. Profesor nie miał potomstwa, dlatego posiadany majątek zapisał bratankowi. Jego ciało spoczęło na cmentarzu Rakowickim w Krakowie w styczniu 1878 r. Jego działalność i poświęcenie dla rodaków uhonorowano licznymi odznaczeniami – m. in. Złotym Krzyżem Zasług i Papieskim Orderem Komandorskim.
W 1900 r. w Krynicy odsłonięto jego pomnik autorstwa Leona Zawielskiego z napisem: „Wskrzesicielowi Swemu Wdzięczna Krynica”.