Urodził się 15 października 1885 r. w Krakowie, zm. 14 marca 1974 r. w tym samym mieście. W 1910 r. ukończył studia lekarskie na Uniwersytecie Jagiellońskim. Od 1928 r. profesor i wykładowca na UJ. W 1946 roku został członkiem Polskiej Akademii Umiejętności a w 1952 roku Polskiej Akademii Nauk. Był pionierem w badaniu cytologicznego szpiku kostnego. W 1949 roku założył Polskie Towarzystwo Hematologiczne. Zajmował się również niedokrwistością złośliwą - opisał komórki białaczkowe, określane niekiedy jako komórki Tempki-Browna. Drugą pasją profesora była balneologia, którą zaczął rozwijać od przeprowadzenia badań klinicznych wód „Zubera”. W latach międzywojennych przewodniczył Polskiemu Towarzystwu Balneologicznemu i redagował pismo „Acta Balneologica Polonica”. Propagował w nim balneoterapię schorzeń układu pokarmowego i krwiotwórczego rozsławiając w ten sposób walory krynickiego uzdrowiska.
Po wojnie przejął obowiązki konsultanta i opiekę naukową nad sanatorium „Lwigród”, a następnie nad Nowym Domem Zdrojowym. W tym okresie zostało również opublikowanych 70 prac naukowych dotyczących krynickich wód „Zuber”, „Tadeusz”, „Jan”, „Główny” i „Słotwinka”, a także balneoterapii przy chorobie wrzodowej, nieżytach żołądka, niedokrwistości, nadciśnieniu tętniczym, gospodarce elektrolitowej, zespołach nerwicowych i wielu innych schorzeniach. Publikacje te określają profile lecznicze Krynicy i pozwalają naukowo uzasadnić wskazania do leczenia w tym uzdrowisku.
Za swe zasługi dla balneologii polskiej i samej Krynicy profesor Tempka został odznaczony przez Towarzystwo Balneologiczne złotym medalem oraz Dyplomem Honorowym z okazji jubileuszu 50-lecia pracy naukowej. Jego imieniem zostało nazwane źródło znane dziś jako szczawa wodorowęglanowo-żelazista „Tadeusz”, która to znakomicie leczy niedokrwistości z niedoboru żelaza.