Urodził się w 1878 r. w Żywcu. Po ukończeniu wadowickiego Gimnazjum studiował na Politechnice Wiedeńskiej budownictwo lądowo-wodne. W 1911 r. przeniósł się do Krynicy, gdzie mieszkał już do końca życia. Tu ożenił się z Janiną Nitribitt. Najpierw pracował przy regulacji Kryniczanki i budowie wodociągów, a od 1918 r. kierował Państwowym Zakładem Zdrojowym w Krynicy. Przewodniczył także Komisji Zdrojowej, co powodowało, że miał decydujący wpływ na rozwój całego uzdrowiska.
Z jego inicjatywy od 1920 r. otwierano w Krynicy sezon zimowy, rozpoczęto budowę Nowych Łazienek Mineralnych, wykonano 8 nowych odwiertów wód mineralnych do kuracji kąpielowych, a następnie zbudowano cały system do ich eksploatacji, transportu i magazynowania. Dzięki niemu zagospodarowano także tereny Parku Zdrojowego na Górze Parkowej, wybudowano stadion, skocznię narciarską, kolejkę linową na Górę Parkową, tor saneczkowy oraz wielkie sanatoria „Lwigród”, „Kasztelankę”, „Patrię” i „Nowy Dom Zdrojowy”. Dlatego właśnie okres lat międzywojennych w Krynicy nazywa się „Epoką Nowotarskiego”.
Po wojnie uruchomił wyniszczone wojną uzdrowisko nadal piastując urząd dyrektora. Zmarł 18 października 1957 r. i został pochowany w grobowcu Nitribittów na cmentarzu komunalnym.